#16 Do kogo mówię, kiedy mówię sam do siebie?

Jakże ciekawym zjawiskiem jest dialog wewnętrzny. Wygląda tak, jakby jakiś wewnętrzny mówca opowiadał jakiemuś wewnętrznemu słuchaczowi jakieś rzeczy.

Gdyby pomyśleć nad tym, jest to bardzo dziwne, bo jeśli o czymś mówimy, to znaczy, że o tym wiemy, a jeśli wiemy, to po co mamy to sami sobie opowiadać?

Moja propozycja wyjaśnienia tej zagadki jest następująca. Wraz z ewolucją języka ewoluowały nasze struktury mózgowe i zdolności poznawcze. Kiedy łapiemy się na dialogu wewnętrznym, w rzeczywistości jesteśmy świadkiem:

 - nie-ubierania w słowa informacji, która była już gdzieś w mózgu w jakiejś niewerbalnej formie, tylko

- właśnie w tym momencie jesteśmy świadkami produkcji (reprodukcji) jakiejś nowej (lub "używanej") informacji, której najłatwiej właśnie powstać w ten sposób - dzięki rusztowaniu języka. 

Na ile produkcja tej informacji jest substrate-neutral? 

Bo teoretycznie informację można pomyśleć też obwodami wzrokowymi ("myślenie obrazami"), ale czy powolność i mniejsza precyzja są jedynymi przeszkodami, na jakie mógłby trafić "tłumacz" myśli słownych na myśli obrazowe? A może są jakieś rzeczy, które można pomyśleć słowami, a nie można obrazami nie z powodu technicznych problemów, ale jakichś fundamentalnych nieprzekładalności?

Pytanie a'la Wittgenstein - Na ile taka informacja ma odniesienie do sensownych kategorii? A na ile są to chochoły wynikające z konstrukcji (obwodów) języka? 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

#54 Najtrafniejsza prawda o umyśle?

Kiedyś Richard Feynman postawił następujący eksperyment myślowy: Gdyby w wyniku jakiejś globalnej katastrofy przepadła cała wiedza, którą wypracowała ludzkość, ale mógłbyś przekazać następnym pokoleniom jedno zdanie - jaką informację powinno zawierać, żeby jak najtrafniej oddawało cały utracony dorobek? Feynman odpowiedział: "Materia jest zbudowana z atomów." Ponieważ z tego jednego zdania można wyprowadzić większość podstawowych gałęzi współczesnej nauki: termodynamikę (zderzające się atomy), elektromagnetyzm (odpychające/przyciągające się elektrony i protony), elektrotechnikę, chemię, itd... Wyobraźmy sobie analogiczny eksperyment w dziedzinie filozofii umysłu. Co mógłby przekazać kognitywista ocalałej populacji? Nie wiem, natomiast moje głosy podpowiadają mi, że mogłoby to być coś stylu: "W umyśle nie ma żadnych absolutów, są tylko mniej lub bardziej wydeptane ścieżki neuronowe".  Mam na myśli to, że presja selekcyjna w środowisku mózgu wyłoniła, kosztem innych,
Czytaj więcej

#48 Ken Wilber, One Taste - ulubione fragmenty

Transformative vs. translative spirituality In a series of books, I have tried to show that religion itself has always performed two very important, but very different, functions.  One, it acts as a way of creating meaning for the separate self: it offers myths and stories and tales and narratives and rituals and revivals that, taken together, help the separate self make sense of, and endure, the slings and arrows of outrageous fortune.  This function of religion does not usually or necessarily change the level of consciousness in a person; it does not deliver radical transformation.  Nor does it deliver a shattering liberation from the separate self altogether. Rather, it consoles the self, fortifies the self, defends the self, promotes the self.  As long as the separate self believes the myths, performs the rituals, mouths the prayers, or embraces the dogma, then the self, it is fervently believed, will be “saved”—either now in the glory of being God-saved or Goddess-favored, or in a
Czytaj więcej

#53 Ślepcy i słoń - ulubione fragmenty

 AWAKENING HYPOTHESIS Have you ever carefully investigated exactly what happens when you wake up in the morning? What is the very first conscious experience, in the first fraction of a second, before you even remember who you are and what you will do today? I have found that part of the phenomenology of waking from dreamless deep sleep is a primordial sense of confidence that perceptual states will very soon occur, that one is now “open to the world” and knows about one’s epistemic capacity, and also that one can (and very soon will) know where one is, what time it is, and so on. In a few milliseconds, one will also know who one is: Phenomenologically, the gradual transition from unconsciousness to the wake state is characterized by another subtle and intuitive presentiment, something that one might perhaps term a phenomenal “foreshadowing of selfhood.” This is an expectation not merely of knowledge, but of egoic self-knowledge—but before it actually manifests.  Waking up involves an
Czytaj więcej