Porucznik Jamnik

Nondualizm, to poczucie intymności ze wszystkimi rzeczami; to poczucie tożsamości z całym wszechświatem. W doświadczeniu tym poczucie bycia świadkiem lub obserwatorem zanika całkowicie, a zamiast tego czujesz się tym, cokolwiek postrzegasz. Nie widzisz góry, lecz jesteś górą. Nie słyszysz ptaka, lecz jesteś jego piosenką. Co więcej, przedmiot obserwowany również zanika, w tym sensie, że nie jest już więcej doświadczany jako obiekt, ani jako rzecz osobna. Góra nie jest już górą; śpiew ptaka nie jest rzeczą; oba są widziane jako żywe-lecz-puste doświadczenia. Dlatego świadomość nie jest już więcej podzielona na doświadczającego i rzecz będącą doświadczaną, jest tylko czyste doświadczenie bez podziałów. Doświadczenie per se, bez podmiotu i przedmiotu, bez widza i widzianego, jest esencją nondualizmu.  (...) Najprostszym opisem nondualizmu jest taki, że porzucamy poczucie bycia obserwatorem. innymi słowy, zamiast mnie tutaj, obserwującego tę rzecz tam - co jest przestrzenną relacją konstru

To odkrycie objawiło się mi, kiedy obudziłem się z dziwnego snu: na statku dźwigaliśmy wzwyż gratingowej zejściówki (takiej, jak na stoczni) trupa w jakiejś metalowej skrzynce, żeby gdzieś w jej górnej części wrzucić go przez otwór do szybu "maszyny kamieniarskiej z kamieniołomu", chyba po to żeby został rozrobioiny z jakąś masą kamienną.  Następnie (po obudzeniu) przypomniała mi się twarz dawnego kolegi z pracy, która robiła absurdalne miny, których w rzeczywistości nigdy nie widziałem, żeby robił. To zapoczątkowało ciąg myśli, kóry doprowadził mnie do takich wniosków: przecież ja bym czegoś tak głupiego nie wymyślił.  Wtedy przypomniały mi się moje wcześniejsze przemyślenia: że tak naprawdę nie ma a priori żadnej osoby, która byłaby właścicielem tego wszystkiego. W najlepszym razie jesteśmy tylko użytkownikami, ale i to stwierdzenie wydaje się dosyć podejrzane.  Mój umysł nie jest mój. Moje wyobrażenia nie są moje. Moje dziwne sny nie są moje. Moje lgnięcie i awersja nie są