Porucznik Jamnik

Przypuszczam, że kluczem do osiągnięcia tego stanu jest coś, co określiłbym jako szeroki strumień świadomości. Ponieważ percepcja w dużym stopniu polega na gigantycznym zawężeniu ilości informacji, jakie trafiają do naszej świadomości. Co prawda szacunki, które mówią, że podświadomość może przetwarzać informacje z prędkością 20 Mbit/s, a świadomość tylko 50 bit/s, to przypuszczalnie pseudonauka, jednak funnelling ma rzeczywiście miejsce i nawet, jeśli te proporcje są niepoliczalne, "redukcyjny zawór świadomości" Huxleya wydaje się być faktem.  Człowiek "szeroki" postrzega świat bardziej intensywnie, wielowymiarowo, wychwytuje więcej niuansów; w takiej sytuacji nawet proste zdarzenia, jak śpiew ptaszka za oknem, może wzbudzić jego radość. Człowiek "wąski" jest niewrażliwy na wiele aspektów rzeczywistości, ma węższe spektrum emocjonalne, potrzebuje silniejszych bodźców, żeby wywołać proporcjonalne uczucia; mógłby co tydzień latać na Karajeby, a i tak niewiel

Czym jest nieśmiałość? Czasami mam wrażenie, że koła koła zębate mojego procesu kognitywnego nie pracują gładko - tak jakby dostał się między nie piasek, który powoduje zgrzyty. Czasami zdarza się nawet, że blokują się całkowicie, sabotując całkowicie moje działanie. Ten piasek, to, wyobrażam sobie, "opiłki" negatywnych przeżyć, które, odcisnąwszy ślad w sieciach neuronowych mojego mózgu, stanowią szumy zakłócające przebieg procesów realizujących moją wolę.  Ale jak odróżnić właściwy proces od szumu? Prawdopodobnie nie ma w psychice żadnego absolutu , który pozwoliłby to ostatecznie rozwiązać. Wszystko, co mamy w głowie, to narracja przeciwko narracji; jedne radziły sobie lepiej i wypierały gorzej przystosowane. W środowisku mózgu jedne ścieżki neuronowe utrwalały się, inne zanikały, ale o żadnej z nich nie można stwierdzić, że jest absolutnie właściwa. Kierując się wewnętrzną miarą dobrego samopoczucia można jednak z grubsza określić pewien optymalny poziom elastyczności umy